Για τις συλλήψεις του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
και τους ωραίους αγώνες της ζωής μας!
Η αλήθεια είναι πως είναι μεγάλη υπόθεση
για έναν Δήμο όπως ο δικός μας, ένας λαϊκός Δήμος, στην πλειοψηφία του
κατοικημένος από εργαζόμενους, να έχει
ανθρώπους που πέρα από την προσωπική τους ζωή, αγωνίζονται χωρίς κάποιο
προσωπικό όφελος, για μια σειρά ζητημάτων προς όφελος της τοπικής και όχι μόνο
κοινωνίας.
Τον λένε Ηλία Σμήλιο κι εκτός απ’ όλους τους φίλους, γνωστούς, συνάδελφους και συναγωνιστές του, τον γνωρίζει και το πανελλήνιο.
Κάποιοι τον αναγνωρίζουν για την συνεχή του δράση με όλες τις ιδιότητες και του πιστώνουν τα καλύτερα για το ήθος και την αξιοπρέπεια του.
Υπάρχουν και οι άλλοι, που στο πρόσωπο και την
δράση του αναγνωρίζουν μια διαρκή υπενθύμιση για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει
η αξιοπρέπεια ( ; ) τους όταν βάζουν σαν στόχο και προτεραιότητα
το σταμάτημα αυτής της δράσης με κάθε
τρόπο!
Αυτό το δεύτερο γκρουπ είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αυτής της χώρας και
κάποια οργανωμένα συμφέροντα που πολλάκις έχουν συνδέσει τ’ όνομά τους με
μαύρες σελίδες όσον αφορά τις ημέρες και τα έργα τους.
Την Τρίτη 17 Νοεμβρίου του 2020, 47 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου γίναμε γι’ ακόμη
μια φορά μάρτυρες ενός θέατρου του παραλόγου.